YORDU BENİDayanacak takatim gücüm kalmadı gayrı Yediğim darbelerin izleri yordu beni Olmadı ilaçların hiç dermanı hiç hayrı Şu namert insanların sözleri yordu beni Yaprak gibi döküldüm o haşin rüzgârlarda Boş otobüs misali bekledim boş garlarda Hasadıma don vurdu ayazlarda karlarda Bu hayatın mevsimi güzleri yordu beni Tepelerden bakarken aşağıyı görmeyen Güzellik boyasını yüreğine sürmeyen Ne halimden anlayan nede hatır sormayan Bu hayatın riyakâr yüzleri yordu beni Bir gariban görünce yüreği sızlamayan Sevgi dolu yürekte kışlayıp yazlamayan Bir yaralı gönül’ü okşayıp nazlamayan Vefasız insanların cazları yordu beni Dünya onun olsa da fazlasını isteyen Ufak bir zorluk görse hesabımı kes diyen İster yaşa istersen şu hayata küs diyen Kaprisli doymazların nazları yordu beni Hiçbir şey umursamaz diskosunda barında Bu hayatta tek derdi çıkarında karında Yanarken şu yürekler bu dünyanın harında Anlamsızlık tınlayan sazları yordu beni Hayat son deme geldi fırtına boran vurdu Akıl ermiyor artık kafamda hesap durdu Fitne fesat entrika sarmış adeta yurdu Hayatın yokuşları düzleri yordu beni Ayhan Kocabay |
İnsan gerçekten de yorulduğunu hissediyor;
Beni Yordun Be Hayat...
Hiç bir zaman gülemedi yüzümüz,
Bedenimi çöle sürdün be hayat.
Geçersiz bir pula döndü sözümüz,
Lâl eyleyip, hakir gördün be hayat.
Bir tebessüm çok göründü gözlere,
Vicdansızlık mekan kurdu özlere,
Körük oldun içimdeki közlere,
İlmek ilmek çile ördün be hayat.
Baharlarda boran oldun başıma,
Sudan bile taş değdirdin dişime;
Hâl sorar’ken dostlarıma, eşime,
Yılan olup yola durdun be hayat.
Poyraz olup gurbet ele uçurdun,
Şerbet diye, ağuları içirdin,
Dişlerini, yüreğime geçirdin,
Boydan boya derde kardın be hayat.
Ne sevdâmız yüreklere ulaştı,
Ne ruhumuz huzur ile dolaştı;
Umutsuzluk virüs gibi bulaştı,
Boynumuza ipi sardın be hayat.
Çorak toprak, tohum ektim olmadı,
Testi yaptım, bir damla su dolmadı,
Daha sende zerre gözüm kalmadı,
Dönüp bakmam, beni yordun be hayat.
Bırakmadın rahat nefes alayım,
“Hu” diyerek derdi dışa salayım;
Çek urganı, ben, benimle kalayım,
Ömür boyu bana dâr’dın be hayat.
Halkın Şairi M. Usta