Roman

Buğulu bir gün yine
Damlalı ve ağlamaklı!
Yaz yağmuru değil; Ayaz yağmuru sevgili…
Temmuzun son deminde, avaz yağmuru!

Adını bilmediğim balıklar, ılıman sulara göçtü.
Kuş sürüleri de geçti üstümden.
Mutsuzluktan söz etsem;
Kalbim acıyor…

Gözyaşları, nereden gelir, nereye gider?
Bilmem!
Ama bazı bazı ‘Merhaba’ der,
Çoğu kez ise ‘Elveda’
Ve…
Nedense, anlaşılmak suskuyu seçer!

Karanlık bir eşkıya gibi çökünce gece…
Delirdiğimi düşünürüm ekseriyetle…

İlkel, Kızılderili bir kabilenin,
O yaşlı büyücüsü, gelip sizi bulur…
Aşkla erimek bir sihirdi oysa!
Ten yangısı bir garip buhur…
…

Biliyor musun?
Bundan sonra kimse,
…benim kadar düşünmeyecek seni...
Ve hiç kimse de anlayamayacak!
Adını, ben gibi hiçbir adam anmayacak, bilesin!
Zaman geçerek anlatacak!
Zaten, vakti gelince de anlayacaksın…

Acı, sevda meydanlarının amiri!
İncinen bir kalbin, olmaz tamiri...
Aldanmaksa bir gölgelenmenin zamiridir hep...

‘Yaprak ağaçtan sıkılınca, sonbahar, bahanedir’ derler...

Sen benim gidenimdin!
Fakat bir türlü uğurlayamadım gönlümden seni...

Bu yüzden,
Geçmeyen bir sancım,
Dinmeyen, yabanıl bir ağrım var...
Kanar…

Bil ve anımsa daim;
Aşkla acı, iki kadim dostturlar...
Yani!
Yüreğinin büyüklüğü kadar, metanetli de olmalısın...

Hatırla...
Ben seni, daima seveceğim!

Ve elbet;

Her aşk, bir şiir doğurur ama
Bazıları roman olur...
Unutma!


Antiochia, 28 Temmuz 2015
Ali ASAFOĞULLARI