İbrahimi soluğu
Ruhunda hisseden
Kainatın nuru alnında pırıl pırıl parlarken
Aşkı yürek yangınlarında devşiren
Gönlü ferman dinlemezken
Yüreğinin sahibi olan İbrahim
Emri ilahi ile
Çöl topraklarının ortasında bıraktığında
Tevekkül buudunda
Koşulsuz boyun büken
Sadece dilinde bir soru
Şaşkınlığı gizlenilmeyen cinsten
Cevap bekleyen alev topu bir soru
İbrahim’inin ciğerini dağlayan
Gözünde yaş
İçinde hoyrat bir fırtınaya taş çıkartan
Acı keder hüzün sarmalı
Haleti ruhiyede bitap düşüren
Lakin!
Emir büyük yerden
Nihayeti olmayan sonsuz kudretten
İki cihanın sahibinden
Malik’ül Mülk’ten!
Yansa da yakılsa da
Rahmana boynu kıldan ince
Tıpkı günü geldiğinde İsmail gibi
Bir bıçağa teslim oluşun sembolü
En yüce kudrete sığınışın timsali
İtaatin terennümü
Gökyüzünde yankılanıp
Ebediyetin izdüşümüne dönüşen amadelik..
İşte o soru
Rabbin mi emretti bizi bırakmanı?
Bir baş sallayışın zülüflerinde cevabı gizli
Ruhları cennetlere argüman
Hikmete ram olan
Mahrum kalır mı lütuftan inayetten ihsandan!
O anda
Nar’ın içinde nur halkasına dolanan
Zahmetten rahmete yol arayan
Kaderiyle başbaşa kalıp
Yaradana sığınan
Deli bir çöl rüzgarının ortasında savrulan
Kuş uçmaz kervan geçmez bir vahada
El kadar bebesine yiyecek arayan
Çaresizliği yudumlayan
Çaresizlerin çaresine koşan
Kum fırtınasını bedeninin her zerresine yutturup
Binbir çile binbir zahmet furyasında
Sancılı bir mücadelenin ortasında
Safa merve arasında can havliyle savrulan
Savrulduğunda melekleri ağlatan
Arşı ihtizaza getiren
Rahmeti cennetten söküp
Yeryüzüne indiren
Ve..
Bebeciğinin ayağında hazineye garkolan
Pınarlar gibi coşan zemzemle
Yavrucuğunu doyuran
Kainatın sultanına
Alemler padişahına dede olan İsmail’iyle
Çölleri cennete çeviren
Yedi cennet kapısını
Evinin içinde bulan
Bitmek bilmeyen bir bereket
Dünyanın merkezinde
Ötelere merdiven dayayan servet
Ve
Emanetini teslim ettiğinde de
Rabbinin evinde
O Beytullahta
Dünya döndükçe
Envai çeşit cennet nimetleriyle ağırlanan
Hz.Hacer validemizdir kadın..