Ekin tarlasında orak biçiyor.
Gün sıcağı bolca sular içiyor.
Pul pul olmuş, terlerini siliyor.
Evine götürür azık Selvihan.

Hasret yüreğinde yâri askerde.
Onun için katlanıyor her derde.
Köyde boyun eğmez asla namerte.
Taştan çıkarıyor rızık Selvihan.

Gıybetini yapmaz asla kimsenin.
Yardımına koşmaz eller tazenin.
Bir gül bahçesinde allı güllerin.
Dikenleri yapmaz çizik Selvihan.

Hasadını yapmış buğday savurur.
Çiçekli libasa kuşağı vurur.
Sırtında Goncagül balası durur.
Ona kimse demez yazık Selvihan

Hiçbir eksiği yok küçük oğlunun.
Günlerini sayar asker yolunun.
Yardımını almaz Allah kulunun.
Kimseyi incitmez nazik Selvihan.

Güneş ışık saçsın ay selam dursun.
Eşi terhis alsın yurduna gelsin.
Mutlulukla dolsun yüzleri gülsün.
Kalbinde olmasın bozuk Selvihan.
05.11.2018 Muammer KARS