Kovulmayı bekleyen çaresiz mülteciyim,
Bana tepeden bakıp, yerden yere vururlar.
Ne süfli bir miskinim, nede bir dilenciyim,
Hayvan olsaydım belki daha iyi korurlar.

Ruhsuz bir gölge gibi daima çiğnenmişim,
Ülkemi sömürenler beni vatansız etti.
Bu sömürü çarkına yıllarca direnmişim,
Her şeyimi kaybettim, artık canıma yetti.

Bir zamanlar benimde sıcacık yuvam vardı,
Çocuklarım okurdu en güzel okullarda.
Bir gece ülkemizi kara bulutlar sardı,
Akbabalar tünedi meyve veren dallarda.

Zalim ordular ile toprağım kuşatılmış,
Kirli çizmeler ile mabedime girilmiş,
Bin bir emek verdiğim evlerim boşaltılmış,
Büyüttüğüm ağaçlar bir, bir yere serilmiş.

Derme, çatma çadırda soğukla boğuşarak,
Katıksız ekmek ile günlerdir yaşıyorum!
Ekranlara çıkanlar, küfreder yılışarak,
Halâ suçlanan benim, duydukça şaşıyorum.

Niceleri kayboldu umut yolculuğunda,
Deniz aman vermedi, alna ölüm yazıldı.
Cansız bedenler bir, bir karaya vurduğunda,
Çadırların yanına bir de mezar kazıldı.


Sabri Koca