ruh senfonisitutukluyum kış kokulu odalarda göğsünü dağ bilip başımı yasladığım anlara zincirli gözbebeklerim yaşamak için yaşattığın o veda karesi kangren olmuş sokakların ağırlığında bu telaş yıllarca bir şelalenin ardına saklanıp aynı yankılara gebe dinleyici olmuşum sanki sanki hiç bilmemişim büyümeyi unutmuşum kalbimin buruk tadını bana ezberleten her ne ise mirasımdır ona tüm acılar sonrası kanser varaklı aynalara sıkışmış gözyaşı daha çok sarılamadığım için affet beni ölümün yasak olduğu bir ülkeye göç ediyorum şimdi sevinebilir penceresiz perdeler ve hatta dalga bile geçebilirler uzuvsuzluğumla dedim ya "unuttum büyümeyi" benden önce giden bedenler benden önce sevebilir gölgelerini önemi yok .... saat kimin umrunda ki ya da zaman bir göçmen çadırının müştekisiyim sonuçta bir bebeğin neden diyemediği sessizliğim ve daha birçokları hastane koridorlarıyla kucaklaşıyor yalnızlığım bilmeden her kilitli kapının ardında ben yatıyorum içim uyku odaları kuzeyinkızı/babam |
Sevgi yaşam biçimimizdir…
...........................................Saygı ve selamlar..