Kara KutuIlık bir bahar sabahıydı Kır papatyalarını ilk kez görüp aşık olduğum zaman Patika yolun sağını ve solunu süslemişlerdi Tıpkı beyaz tatlı küçük nedimeler gibiydiler Saf ve gülümseyen neşeli canlılar Yolun sonunda bir baraka Ve onun hemen yanında da görkemli bir söğüt ağacı vardı Yüzümü okşayacak kadar yakındı bana Elimle onu sevecek kadar yakındım ona Tanıştığım yegâne sanatçının nazik bir hediyesiydi bu Bunu görüp hissedecek kadar yaşamışlığımla tanıştırılmıştım Biliyorum, insan ki; kendini saklayarak yaşayabilen tek kara kutuydu Kabarık elbiselerimizin içinde Çizmelerimizin ezdiği Ve solucanlar gibi, sürünerek topraktan önce saklandığımız yerdi insan. Meral Meri ~Kara Kutu |
bence mükemmel
harika paylaşımdı
okurken birden bitmiş
kutlarım şiir tadında