Özden gelen
Suskun akşamların dinginliğinde dursa dünya.
Kalsam huzurunda hiçliğin... Ben sen olsam, sen de ben birliğinde sevginin.... Öylece kalsam ıssız koya sığınmış küçük bir gemi misali ısınsam sıcaklığında düşlerin. Zaman dursa huzurun en derininde. Ben hep kalsam en koyu gecede. En büyüğünü yaşasam aşkın, en masumunu... Manânın dibine vursam, zirvesinde uçsam. Hissedebilsem o ilahî aşkı yüreğimde. Bilincim uyusa, sussa; haykırsa ruhum evrende. Ve hatırlayıversem neden can bulduğumu bu bedende. Ķanatlarımı ille de istemiyorum geri. Yeter ki ben özümle yine bir olsam... (Ü. U. Ezelsonan) |