Gönül yaylasının karlı dağıdır
Milletin inleyen sazıdır Veysel…
Muhabbet gözesi, sevgi bağıdır
Mevsimin baharı, yazıdır Veysel…

Aşkın çağlayanı, akar da durur
Gönül nazarıyla bakar da durur
Ölümsüz sözleri yakar da durur
Sevdaların masum gizidir Veysel…

Metanet biledi sabır köşkünde
Bir ömür tüketti sevda meşkinde
Hasret harmanladı kanlı eşkinde
Mecnûnların çağdaş izidir Veysel…

Huzurun çelikten kapısıydı o…
Hakikatin tunçtan yapısıydı o…
Anadolu’muzun tapusuydu o…
Kadim değerlerin özüdür Veysel…

Yürekte taşıdı aşk payesini
Sevdaya yatırdı sermayesini
Azimle besledi her gayesini
Ferasetin keskin gözüdür Veysel…

Seyretti âlemi gönül gözüyle
Sınırları aştı sevda sözüyle
Yardı karanlığı o ak yüzüyle
Gönül soframızın tuzudur Veysel…

Vuslatı bir ömür tehir eyledi
Hicranı kendine zehir eyledi
Gönül mezrasını şehir eyledi
Aşılmaz dağların düzüdür Veysel…

Bir nehir misali aktı da gitti
Seven gönülleri yaktı da gitti
Dünya balkonundan baktı da gitti
Sevda kitabının cüzüdür Veysel…

İnsanlık borcunu eda etti o…
Neyi varsa aşka feda etti o…
Bu yalan dünyaya veda etti o…
Yürekte dinmeyen sızıdır Veysel…


M. NİHAT MALKOÇ