CANIM!
CANIM!
Boynuma sarılarak “Canım” dedi bana Oysa ben onu hiç tanımamıştım Anladım ki beni birine benzetmişti Çaktırmadım O kadar içten o kadar yürekten “canım” dedi ki Tıpkı dünyanın öbür ucundan gelmiş Yıllarca hasretini çektiğin birinin “canım” diyen sesleniş gibi Tıpkı yağmurun saçlarıma değmesi Yüreğinin üstünde bir kelebeğin kanatlarını çarpması gibi bir şey O duyguyu bozar mıyım hiç Çaktırmadım Beni benzettiği kişi sanmaya devam etsin Bir zaman daha!.. Yusuf Yılmaz |
Kalemin susmasın
______________________Selamlar