ZeynoÇocukken uyuduğum toprak damda Çaldım çığlıklarla kimsesiz ışıl ışıl En parlak yıldızları yabanın Henüz ana rahmine düşmemiştin sen Zeyno Yoktun serpilip büyüdüğümde Korktum yalanızlığın kalabalığından Astım bu kez yıldızları birer birer yeniden Entarisini giyen gökyüzüne Zeyno Tavan arası kuş yuvalarında Çığlıkların doğrar çatlak samani duvarlar Camlara yapıştı hıçkırıkları genç kızların Geceye yakışan kızıl soluğuyla Zeyno Pas tütsülü gülüşler işlemeyince B’itler musallat ana kucağına bin kerre Kırıldığında dal parçası gibi sevinçlerimiz Güneşi damlardan biz sürdük Zeyno |
Kalemin susmasın
________________________________Selamlar