sen yokken,
hüzünlü bir şiirim ben;
okuyanları ağlatan...
tutmaz ki sevinçler ellerimden...
bir kaybolmak yaşarım kendi içimde,
kimseleri görmek istemem


sen yokken,
anlayamadığım bir dilden konuşur
bütün insanlar...
bir bilmecenin içinde tutuklu kalırım
karışır gündüzlere geceler...
ışığını kaybeder, bütün hayaller...


amaçlar amaçsızdır artık
tüm tadlar tatsız...
oradan oraya nedensizce dolaşan
garip şekiller gibidir gözümde Dünya
boşluğa sallanır ellerim
bakar ama göremez ki gözlerim
olmuş ya da olmamış ne farkeder


hayatla dansı bırakır ayaklarım
solar, kaybolur renklerim...
gülmek için dudaklarım bir bahane bulamaz
susar isteklerim...
öylesinedir her şey...öylesine
sen yokken


gel...
gel de çıkar beni bu anlamsızlıktan
görünmeyen bir suda dibe çekiliyorum...
dolaşıyorum bana benzeyen bir bedende
onların arasındayım,
yüzlerin arasında...


anlayamıyorum;
gözlerime bakarken neden göremiyorlar,
ağır ağır öldüğümü,
sen yokken.


Bellara Belgin Özkoç