NE MENEM ERMENİ’YE
Zifiri karanlıkta yurdum
Her bir tarafı Simsiyah dumanlar kaplamış Ve o karanlıkta Birçok sırıtan kelle Anam acı acı ağlıyor Kız kardeşimin çığlıkları Tırmalıyor kulağımı Yırtarcasına Yengem karnındaki bebeğiyle telaşta İhtiyar dedem bastonuyla uğraşta Tüm olanlara şahit Zulmün zebanileri Ermeni komitecileri Yakıp yıkıyorlar Yaralı hayvan gibi Göğüslerindeki kalp değil Bilmem neyin nesiydi Taş desem, taş değil Onlar göğüslerinde Yürek yerine Zulüm taşıyorlardı Oysa daha dün bacağı kırılan Ala öküzü Tedavi için Hakkı Beye getirmişlerdi. Ama şimdi, Yıkıyorlar evini başına Gelini süngüleyip Çocuklarını öldürüyorlar Cin musallat olmuş diye Çocuklarını Emanet ettikleri mollayı Darağacına asmışlardı utanmadan Çil çil altın alıp Dukayla ahkâm kesenler Tarihe kanlı elleriyle Şimdi mezalim yazıyorlardı. Tarih tarihine has Böyle zulüm görmedi Bu Ermeni zulmüne Dağlar taşlar inledi Camilere doldurup Sağ sağ insan yakanlar Şimdiyse zulüm gördük Diye bağırmaktalar İt desem Gurur yapar Köyümün köpekleri Ne kadar dost görünse Kin dolu yürekleri 24.04.2006 |
Şiirinizi entresan ve şahane buldum ve gönül gözüyle beğendim...
Her şey şiirle güzelleşir…
........................................ Saygı ve Selamlar..