Kederle yoğrulsamda ne yazık ki kadere
Neden ben diye diye sorulmuyor bir türlü
Gönlüm kalbime küsmüş ruhum sanki cendere
Yüreğim mutluluğa sarılmıyor bir türlü

Yollarıma set kuran yıllar girdi araya
Umutlarım maviyken düştüm zifir karaya
Gözlerimde ki yağmur döndü coşan dereye
Sel olup da taşıyor durulmuyor bir türlü


Bütün güzel renkleri gök kuşağından çalsam
Düşlerimle beraber tam ortasına dalsam
Kendimi kandırarak tatlı yalanda kalsam
Hayaller gerçeklere kurulmuyor bir türlü

Topladığım dertleri atsam da kürek kürek
Yeniden çoğalıyor bilmem ne yapmak gerek
Yansa da kavrulsa da yangınında bu yürek
Kaderine küserek darılmıyor bir türlü

Güneşe dönemiyor solgun ve bezgin yüzüm
Bitmiyor bitemiyor dört mevsimde de güzüm
Yaşanan muammaya bulunmayınca çözüm
Vuslat ile murada erilmiyor bir türlü...

Gülseren MORKAN