bir sarmaşık boşluğu var içimde
hiç çiçek açamayan yer yosunu yalnızlıklarım var
hiç bir mevsimde olmadığı kadar
yarını olmayan med cezir düşlerim


bulutların seferi var göğün maviliğinde
incecik bir çisenti yokluyor yüreğimi usul usul
hüznün bütün koşullarına hazırım
damarlarımda nedenini bilmediğim bir keder dolaşıyor
ağlamak ağlamamak arası bir kıvamdayım bu aralar







baharlar yaşıyorum hercai ve umarsız
her şeyi acı yanıyla öğreniyorum
hayatla savaşmak ne güzel
yeniden …
yeni öznelerle…



denizi görmeden maviyi anlamaya benzemez bu
narkozsuz yakarışlar deşiyor göğsümü
yağmur yağıyor boşluğundan sessiz
sonsuz bir düzlükte eriyip gidiyor
iki damla gözyaşı nasıl okyanuslar taşırmış yeni öğrendim
anladım gözyaşlarına boğulunca







içli bir ezgi besteliyor rüzgar
sisli bir büyü düşüyor küflü mekanların sığınaklarına
yalnızlığın tenha sokaklarında
elleri soğukta üşümüş küçücük bir çocuk gibiyim
derin dehlizlere umutlar bırakıyorum
paslı çiviler saplanıyor zamanın silik izlerine


*

redfer