Şehrin öteki yüzüyüm
Ben şehrin öteki yalnız yüzüyüm
Işıkları solgun sonbahar mevsimindeki Ağaç dalında kurumuş yapraklar gibi En ufak rüzgar esintisinde Savrulurum büyük okyanuslara Umutların firari sanki göçebe Her attığım adım zirvesi yüksek Dağların patika yolarına çıkar Yorar durur ayaklarımı Susuzluktan ciğerlerim yanıyor Çölde serap misali Yakınana vardığımda boş bir hayal Gecenin karanlığı düşer üstüme Ne yıldız var nede ay İçimde tatsız bir manzara Görüş alanımı daraltan Büyük bir sis bulutu Engel oluyor göz radarlarıma Bir boşluk sarmalı Zehirli sarmaşık gibi Sarıyor her yanımı Kökleri oldukça güçlü Kurtulması mümkün değil Yalnızlığın esareti başıma olmuş bela |
Kalemin susmasın
_______________________Selamlar