BUNALIM SANCISI
Uslanmaz bir çocuk yaramazlığında
Koştum durdum Arayıp sordum Hangi çukur varsa düştüm Hangi haylazlık varsa dağıttım Ama bulamadım onca dağınıklık arasında Başımı okşayacak bir babanın Merhamet ırmağı ellerini… Koymadı ruhumu Tanrım dolu bir kaba 14 yaşında yetiştim cevapsız sorulara Uzun gecelerden arkadaş edinip Uykusuz sabahlarda dağıttım dünyamı Onca sorular içinde Uzanmadı hiçbir kitap İçimi aydınlatacak cevaplara… Kırık dökük bir sandalyede incittim sırtımı Dokunmadı ağrıyan yerlerime ecza Umulmadık düşlerle geçirdim hayatımın ilkbaharını Yanıbaşımda yiten zamanlarımı kaçırdım gözümden Bana dur diyen bir sesin görmedim bakışlarını Dünümü kaybetmiştim zaten , şimdimin bunalımında Önüme düşen her geleceği ayaklarımla ezdim Gençliğin gücüne sığındım ağrılarımdan onca yıl 26 ımda öğrendim zamanın aşırı hız yaptığını Durmak istedim de durmadı zaman Kaybettiklerimi nasıl bulamadıysam Bulmak istediklerimi vermedi bana zaman Şimdi 34 ünde bir bunalım sancısında Tutamadıklarımın acısıyla Doğurmaya çalışıyorum ufkumun yettiklerini… |
Şiiri çok beğendim, tebrikler…
Kaleminize ve şiirinize sağlık...
………….………………. Saygı ve Selamlar…