8
Yorum
0
Beğeni
0,0
Puan
1127
Okunma
Çoğu zaman
Kalem kağıt taşırım yanımda.
Damlacıklar düşmeye başlayınca şiir tarlama,
Yazabileyim diye anında.
Aksilik bu ya,
Ne bir çiçek açar, duygu bahçesinde,
Ne de bir rüzgar eser, şiirden yana.
Aman Allah’ım!
Her şey, her taraf kupkuru.
Büyür büyür de gözümde günahım,
Utanırım kendi kendimden
Kalem, kalem olduğuna pişman
Kağıt, kağıt olduğuna…
Ama ben,
Ben, neye pişmanım bilemiyorum.
Hırçınlaşıyorum,
Kalemi kırasım, kağıdı yırtasım geliyor o an.
Nefret ediyorum bu olanlardan.
Aman…