bir ânın son bölümügökyüzü sevişmelerini bilir misin sen yağmur ve güneşin dansını uçsuzluğu bitmesin diyecek kadar sevilen gökkuşağını bu sevide kimse ölmeyecek diyen bir sesti kulağımdaki ya da öyle hissettim, bilmiyorum ruhuma üflemiş gecemin karanlığını meğer feri kalmayan mum gölgeleriyle biz inatla soyunduk hayata karşı onunla gün de soyundukça açılan pencerelerden battı sanırım bir türlü demirlenemedik çıplaklığımıza tüm koyuluğumla ve iç sesimin kekemeliğiyle öpmüştüm oysa dudak kıvrımlarından yüzünü şiirlerde seyrederek ıssız bir can vitrini şimdi kalbim ellerim pas tutan parmaklarıyla nefessiz dizelere meylediyor -buruş buruş tüm renkler tan vaktinde bile sevmeye kalksam nefesini hüznüm abdest alıyor yokluğuyla uyanıyorum sonunda sonsuzluk giyinmiş rüyamdan .... bugün anladım bir an’a dokunmanın son bölümündeyim eylül dökülüyor sonbaharın perçeminden bu son olsun dedikçe kalp kuzeyinkızı/çöküş |