nar çatlağında unutkan akşamlar
gözlerinin anaç kıyılarında
şehri şiire boğacak bir esinti
benden geçen mevsimler artık çocuk değil
adını söyleyerek başlıyorum
kader bulmacasını çözmeye

vurgun bir düşün
tam da ortasında beliriyor ay
maviye çalan bir sükûnet
kendini önceki sözlerinden arındırıyor
yıkanıyor içimi tavaf eden kırıklıklar
saksılardan süzülen suyun
tutunamayan ellerinde

nerede şiirden kalma bir bakış bulsam
kendi yüzümü kaybediyorum
coğrafyaların insandan olmayan sınırlarında
yolların ayaklarıma dökülen yaprakları var
gövdesini görmediğim bir güz
aklıma kök salan zaman

sevgilim günyüzlü tazeliğim
umudun çareler doğuran
geniş bir gebeliğe açılır kapıları
uzak ölçümü kesinleşmemiş
bir yakınlığın yansısı
hiçlikten aşka akan tüm sulara dağılmış
seni sevdiğim için
dönüyor bu dünya
aşkın sarhoşluğu dalaşırken dimağımda

23 ağustos 18
ali rıfat arku
istanbul