kadim öğretilerin unutulduğu bir çağda
sevdim seni
rahat yatakların yüzü
soğuk betona çarptığında
bitmişti bütün tufanlar
azımsanmayacak kadar bir sancıyı
sağalttım mısralarımdan

engizisyon mırıltıları kulaklarımda
tepemde ortodoks kuşları
her türden
oysa batıni hülyalarla akar bende su
bir derviş edasıyla bakınırım dağlara

haritası cüzzamlı kervanlar kuşatır bu çağı
mazot kokusu asfalt karası
homurtuyla koşar insanlığın üstüne makinalar
çıplak gözle görmedim
bir ceylanın su içtiğini dahaca

benim dimağımda kalan
unutulmuş medeniyetlerin hazzı
oysa gönlün hep aynı yaygarayı
betimlediği bir çağ bu
bir tekrarın tekrarı
dilde dolanan kördüğüm

nakkaşlar yok bu çağda
aşkı işlesin taşa ağaca
aşıklar yok
yok aşığım diyenlerin yüreği
bir parça köze dahi yaklaşamayan

iki ağzı keskin bir gecenin
tutup kabzasından rastgele savurdum
içime yıkılan bir çağ bu
kendi kırıntısında oyalananların arzusu
kafeste kuş mutlu etmek
göğün kolunu kanadını kırıp

saçma sapan her düşü gösteren bir çağ bu
bakır kaplardan uzak
acıların haplarla unutulduğu
ayrılıkların oyuncaklığında
kavuşmaların yalamalığı
düşün fukaralığı
sahte alimler cenneti bir çağ bu

sanat ki
ölümün entarisinde bahar yaşatma yetisi
anası şiirdir
babası şair
piç söz öbekleri dolaşan bir çağ bu
aklımın yangınlarını körükleyen gerçek
bu çağın çağdaşı olmaktan yorulduğum

21.28
14.08.2018
ali rıfat arku
istanbul