Beyaz bir yorgan ile
örtmüşler her yanımı...
Ne bir ağaç...
Ne de bir çiçek var etrafımda...
Kışın ortasında unutmuşum ben kendimi...
Seni özlerken...
Seni beklerken...
Unutulmuşum...
Öylece bir köşede çöküp kalmışım...
Olsun!...
Beklerim ben yinede seni...
Bir ömür beklerim...

----

Evet...
Kederliyim bu aralar...
Anlatamam kimseye derdimi...
Acılar sarmış tüm benliğimi...
Yüreğim sancılarla dolu...
Kalbimde ise zorlu bir aşk hikayesi...
Takatim kalmadı...
Ne hayata...
Ne de yaşamaya...

----

Bazen diyorum ki kendi kendime...
Topraklar sarsın tüm bedenimi...
Olmaz mı?
Bu yorgunluk geçer mi acaba?
Yüreğimin en koyusunda
sensizliği yaşıyorken ben...
Söylesene bu acı diner mi?
Söyle...
İnandır beni...
Yaşama bağla...
Hayata döndür...
Yaşayamıyorum çünkü sensiz...
Anla beni yaşayamıyorum...

----

Oysa ki...
Ben bir ömür beklerim seni...
Üzerimdeki beyaz yorgan
elbetteki baharda eriyecek...
Peki SEN içimi ısıtacak mısın?
SEN...
Canıma can olacak mısın?
Söyle olacak mısın?
Şunu da sakın unutma...
Benim ahım hep toprakta kalacak...
Eğer ki gelmeyip gidersen...

----

Belki gözlerim dolu...
Gözyaşlarım anlatıyor herşeyi...
Ama göz yaşlarımda aşk var...
Görmüyor musun?
Damla damla senin için akıyorlar...
Yüreğine hiç mi dokunmuyor,
aşk kokan bu damlalar...

----

Olsun...
Benim içimde hiç solmayacak
bir kardelenim var...
KARDELEN umudun ta kendisidir...
Sen benim kardelenimsin...
Hiç bitmeyecek olan umudumsun...

Yazan : Recep Hamza