tek tek susup
sonra hep bir ağızdan
haykırdığımız şey
nere vardıysak
gövdemiz hâlâ kış
yolun bitiş ve başlangıcı arası
üç noktadan ibaret
ikisi gözbebeğimiz
anlatıp bize değen herşeyi
hafiflemek
omzumuzdan indirmek dünyayı
bir uçuruma yaslanıp dinlenmek
yani çözmek ellerimizden kalabalığı

bir ağaç kadavrasına dokunup
insana medeniyet tasarlayan marangoz
anlıyor olmalı insanlığı
değil midir ki yaptığımız iş
birebir aynı
gidişler dönüşler düşüşler
zamanın hantal gövdesinden
oyarak çıkardığımız

iğdiş edilmiş bir felsefedir artık
yakarış kabullenmeyen yalnızlık
kentleri sönümlendiren
çoğul bentleri yıkıp
aynalara içsel konuşmalar gizleyen

tedbiren sunulan bir gülüş
hangi yangına kıvılcım olur
uzaklığı uzatan bir tenden
nasıl bir aşk doğurur
fazlasıyla kendini bilen bir dokunuş

oysa içimizde kıvranan
ve sancıyan bir yaşam
uç vermek için buyurgan tılsımlı
uçmak akdine yakın
elinden tutsa gök
ayağından çekmese yer

yeni yazılmış bir yazgıdır gün
tercümesi aşkla yapılan
geçip gidince bahar yüklü rüzgâr
akan bir suyun sesinde sızlar
ateşin şavkıyla sarılan yaralar
artık sevmek var olmak adınadır
yokluğu içimizde ezerek

01.08.2018
ali rıfat arku
istanbul