gemön sözü olmayan bir şiirin son sözü gibi kalbim.. çıplak elleriyle güneşe dokunan yıldızlarım vardı benim parmak uçlarına gem vurulmadan önce çocuktum ben oysa asiliğime bağdaş kurdurup oturturken karşında kurak diyarlardan çalmıştım baharın yedi iklimini yoksun ya yalnızlığın koynunda sendeleyen ayaklarım ay yanığı kokuna sürüklüyor beni üstelik yağmur mevsimine kan kırmızılar yaraşırken avuç içlerimde siyaha çalan bir elem .... kısık gözlerimin ıslaklığında sebepsiz değildir bakışlarımın akl-ı selim olmayışı mısralarca şiirlere özürlenirken hem de şimdi aldanma hatrı sayılır kelâmsızlığıma sancılı asırların yorgunluğunadır gülümsemezliği .... emelgüneysu/geçmişbirzaman |
.................................................... Saygı ve selamlar..