Sonra sen gittin,
Başkentsiz kaldı kalbim,
Kandilleri de söndü umutlarımın,

Hiçkimseye ve hiçbirşeye benzetilemiyorum artık,
Kendi yansımam bile yabancı bir adam gibi sanki,
İnsan kendini tanıyamaz olur mu gün ve gün,
Ben bunu yaşıyorum kaçmaya yeltendikce aslı’mdan,
Kırıştırılıp atılmış bir veda mektubu gibiyim ama,
Silinmemiş sözlerim var hala aklımın sayfalarından,

Yorgunum kadın,
Bunu dile getirirken bile daha fazla,
Yazılmayı bekleyen en acıklı ayrılık metni gibiyim,
Yaşanmayı anlatan bir cümlenin kimsesiz öznesi gibi,
Kimi zaman aklım başımda da dökmüyorum zaten kelimeleri,
Mürekkebi bitmeye yakın aklımın,
Karmakarışık bir denklem sanki nefes almak,
Alınan her nefes çoğunu yaşatırken,
Neden boğuyor beni,

Suskun dilsiz küçük bir çocuk gibi saatlerce konuşmaya muhtacım bazen,
Aklıma ne gelirse,konu ne olursa olsun öylece konuşup,zırvalayıp durmak,
Kimi zamansa solup,soyunup dökülmek istiyorum kışı karşılar gibi,
Aslına bakarsan ne istediğimi çokça zaman önce kaybettim ben kadın,
İtiraflar ekiyorum aklıma düşünüp durdukça durmadan,
Ama ne yapsam da bahaneler yeşerip duruyor sürekli,
Ahmaklığım üstümde yine tabi inanıyorum suskunluğuma,
Neyse işte...aklım başımda yazdığım söylenemez bunları sana,
Dolu bir satır gibiyim bazen,
Halbuki daha çok eksik şey vardı beni anlatmaya,
Belki de ihtiyacım da vardı biraz olsun anlaşılmaya...

Yorgunum kadın,
Bunu dile getirirken bile biraz daha fazla,
İtiraf etmek gerekirse,
Zira üzülmüyorum da artık,
Kaybetmek fiyakası hayatımın,
Hem kaybetmeyene yakışır mı hüzün bu denli fazla...