“Bu saçları değirmende ağartmadık.” Söylemi işte böyle bir hayat hikayesinin tümüne gönderme yapan çok güzel bir cümle değil mi?...

Herkes bir yerlerden başlıyor hayat koşusuna... ‘en doğrusunu’ yapacağının, ‘en iyisini’ yaşayacağının umuduyla....
Birkaç sarsıntı, onu vazgeçirmeye yetmiyor, bunların yaşanacakların öncüsü olduğunu da insan o yaşlarda düşünmek de istemiyor...

Her yaşananda önce kendi hatasını arayıp gidermeye çalışıyor insan... sanki bütün sorunlar hallolacakmış gibi... Bu da gerçeklerden kaçmanın bir başka yolu mudur?... Düşünmek lazım...

Sonra bir bakılıyor ki... Artık fire payı kalmamış!.... bardak dolmuş!.... damla alamayacak hale gelmiş...

İşte o zaman yürek kabarıyor ve bu şiirler ortaya çıkıyor.... dizelere bir yaşam seriliyor!...

Yüreğinize, emeğinize sağlık Mahmut Bey... Saygılarımla....

Hüzünlü bir iç dökümü olmuş. Hayat demekten başka bir şey gelmiyor elden aslında. Hayat otoriter bir öğretmen . Bir şeyler öğretiyor ama bazen öğrenirken kendimizden de çok şeyler yitip gidebiliyor. Bazen hayallerimiz yıkılıyor, bazen güvendiğimiz insanlardan alıyoruz en sert darbeleri. Ama yine de sabretmek ve iyi olmaya çalışmak en güzeli.
Anlamayan anlamadığıyla kalır ama her şeyi gören bilen ve duyan Allah var.

Emeklerinize sağlık Mahmut üstadım.
Yüreğiniz dert görmesin dilerim ki

Selamlar, saygı ile

Hayallerimiz oldukça yaşıyoruz ve hayatın akışındayız, başka ne tutar ki bizi hayatta..Çok başarılı hoş bir hece şiiri güçlü kalemiznizden ..zevk verdiniz teşekkürler..

Naçizene bir konuyu belirtmek istiyorum son kıtanın son dizesindeki "kıraldı" yerine kırladı ya da ağardı denmesi sanki daha doğru gibi geldi bana.. siz bilirsiniz yine de..saygılarımla..