Evlat.! .
tüketti beni
çok yordu bu insafsız hayat
ne kalbimde bir küçük umut
ne de dizlerimde takat..
gel artık gel..
n´olur gel de kendine
bırak beni bir başıma kendi halime..
sen..
dolu dizgin
kanı kaynayan taylar gibi
durma koş...
seni bekleyen güzel yarınlara
bakma sakın hiç ardına
koş oralara..
belki bizim umutlarımızı da görürsün
geçtiğin tepelerin yamaçlarında
belki de..
hiç göremediklerimizi..!
sen koş evlat..
ardına hiç bakmadan
kara
bulutlardan,
çakallardan,çiyanlardan hiç korkmadan
koş sen..
seni bekleyen aydınlıklara
evlat..
birgün sende geçeceksin
o renga reng gök kuşağının altından
Ve..
umutların yeşerecek
o tepelerin ardında
güneş sana da
gülümsüyecek
boy boy renk renk
sevdalar
çiçek açacak
sevgi bahçelerinde
sen koş git oralara
korkmadan
ardına hiç bakmadan
ümitsizliğin girdabına kapılmadan
sen koş git evlat koş git
her şey için daha fazla gec olmadan.
n´olur koş evlat koş,koş,koş,koooooşş..!
Mahmut Mücahit Özdemir