Ölümün kirini s/aklıyorum aşkın
Gün batımında
Kibrinden kaynayan ufkun
Meselâ ceviz ağacına yaslanmış
Şiirin alkolüne müptelâ
Sonsuz bir ölümsüzlükle
Gidersen avucuma yakışmaz yeşilimsi kına
Gitme nolur

Ben dün giderken
Sen benden de erkensin bu gün
Döküp gölgemi ceviz yerine altına
Güneşi dövüştürmek istiyorum yaprakla
Gün ki eş denizine ötede
Buzuldan alınma sabahlarla
Yeşilimsi koktu kınası cevizin
Kırma sana uzanmış dallarımı

Sözüm ona çelimsiz siluetin
Yansıdı aynada gölgesi yanık gemilere
Terk-i diyar eylerken kendinden
Kabuğuna küs ceviz edasıyla
Takılıp peşine bahar rüzgârının
Gitme öyle erken erkenden ölümüne
Çoktan soldu kınası yeşilimsi cevizin
Başkaldırma buruk t’adına

Oturmuş pervazına penceremin
Sessizliğin perdelerine inatla
Üflüyor ruhuma edepsizliğini yalanızlığım
En sert acı alaycı sözleri
Sokuyordu miyop gözlerime ölüm
Ölüm ki sensiz çoktan kabulüm idi
Gittiğinde yandı ellerimin yeşilimsi kınası
Gitme dememi bekleme gitme nolur