yırtılıyor bir gül yaprağı gibi zaman
siyah buğusunu düşürüyor
gem vurduğun ihtiyatlı acılar
söndürülemeyen bir orman gibi
bağdaş kurmuş gözlerine, bir telaş

ah yalnızlık! kadifeden dokuduğun bir kumaş
sokaklara terk edilen
evcil bir hayvan gibisin asosyal
sabıkalı kaldırımlara düşen bir zar gibi: hileli
arka bahçende volta atmak

çocukluğun sırılsıklam masumiyeti
kirpiklerine salıncaklar kurdurtan
uçurum mavisi bir atlas
kim öpebilir ki okyanusları dudaklarından

’’Önce kirpik uçlarından kırılır kadın’’
Parçalanmış bir ayna karşısında
büyütmekten kendi kendini
giderek ışıksızlaşır cennet kokan bir mum gibi
asar kendini sütyeninden
bir alaca karanlık vakti

kadın! efsun bakan gözlerinden
şarjör şarjör paranoya yediğim
öyle güzel cinayetlere kurban gidiyorsun ki
herhes intihar etti biliyor katilini