lâlkaçıncı sensizlik bu boğum boğum notaların dile geldiği kaçıncı yoksunluk hüzzam makamının iniltisinde ya da bir bebeğin ninnisinde usuma düşen hatıraları firar edilen düş artıklarından topladım sis entarili bulutlardan süzüldü kimsesizliğim sonra ya da bazen gök delindi en lâl haliyle deniz aşırı zindanların umarsız karanlığına kusarken kendimi ..... nefesim ciğerime çizik atarken avazlarım sus-a bürünüyor dilimde anne yorgun salıncakları kucaklayan yüreğim ölüm olup asıyor kendini defalarca kirpiklerimden miladı dolan yaralarım kanıyor tek tek kor sancıların hapsolduğu göğüs kafesimde yüzüm karanlığın köhne menziline dursun siz, annemin hüzün sarkıtlı bakışlarına gömün beni emelgüneysu |