Kelimeler bir gülü tasvire yeter ama
Resmedilen zahirdir, ötesini arama.
Harcı değil şairin, ne kadar mahir olsa,
Keyfiyet âlemini sığdıramaz kavrama.

Sarı, pembe, kırmızı, toplayıp nice rengi,
Yeşilin tonlarıyla kurup müthiş ahengi,
Övse de coşku ile muhteşem güzelliği,
Dizelere yansıyan, olur mu gülün dengi?

Kökleri sıkı sıkı sarmalarken toprağı,
Bir sırrı saklar gibi katmerlenmiş yaprağı,
Dikenleri kuşanmış, nazenin gövdesinde,
Hangi kırılmış daldan miras kalmış budağı?

İpekten daha zarif kadifeden dokusu,
Bülbülün yüreğinde incitirim korkusu,
İşlense de şiirde, özenle hece hece,
Cevabını bulamaz, “neden, niçin” sorusu.

Kalem ehli şairler bülbül gözüyle bakar,
Tele vurup ozanlar, üstüne türkü yakar?
Yar yolunu gözleyen, bağrı yanık âşıklar,
Başka çiçek yok mudur, gül vermeye heveskâr?

Güzellikse her çiçek elbet kendince güzel,
Bu yüzden her birine yazılmış nice gazel.
Ancak sevda denince bakılmaz hiçbirine,
Peki, öyleyse neden, güller bu kadar özel?