MENFAAT DÜNYASI...Sıdkı sıyrıldı mı ya, insandan bir insanın! Altın yumurtlasa da, bir değeri olmuyor… Dünyaya namın salıp, her ne olsa da sanın; Kalpte yer boşaltmış/san hiç uğraşma dolmuyor! İnançlı sanıyorsun, bulaşmıyor sürsen de! Her şeye kara çalar, hayrına öksürsen de! İhanetten vazgeçmez, defterini dürsen de; Doğru yoldan sapanlar, ders versen de almıyor… Fidan gibi her sabah çapalayıp, sulasan; Yedi veren gül gibi, kokulara bulasan… Yaptığı hasenatı, uç ucuna ulasan; Kumdan kaleler gibi, bir zerresi kalmıyor… Versen hep aymazlığa, düşse de namın yere! Açılsa da yürekte, onulmayacak yara… Akıl başa gelince, düşünsen kara, kara; Söylenilen tüm sözler, yenmiyor, yutulmuyor… Nasıl sıyrılır sıdkı, insanın can dostundan? Sanki silindir geçer, sevgilerin üstünden… Hiç bir kez haz almadım, ukalanın restinden! Menfaat başlayınca, sözler hiç tutulmuyor… Karaman-2018/05 Halil Şakir Taşçıoğlu |
Ki onlara dost demek de yanlış ya..
Neyse...
Anlamlı bir o kadar da güzel bir şiirdi..Tebrik ederim Halil Bey.
Saygılar...