Bir nokta menfaat için
virgül gibi eğilen insanları sevmiyorum.
İnsanı kişiliğinden eden egoya
boyun eğen insanları sevmiyorum.
Sevmiyorum bir yüzle yetinmeyip;
iki, üç, dört yüzle dolaşan insanları.
Fesat illetine tutulmuş yürekleri,
göğüs kafesinde taşıyan insanları sevmiyorum.
Yapmacık davranışlarla
kendine kişilik ve yer kazanmak isteyen
ve kazanan insanları sevmiyorum.
Paranın adını duyunca
secdeye kapanan insanları (!) sevmiyorum.
Sevgiden anlamayan insanları sevmiyorum.
Sevmiyorum sevgiye sırt dönenleri.

“Seni seviyorum” un anlamını
bilmeden kullananları sevmiyorum.
Bilerek ve menfaat elde etmek için
sevgiyi kullananlardan da nefret ediyorum.
Emeline kavuştuktan sonra
sevgiyi ayaklar altına alan insanları sevmiyorum.
Sevgiyi sokak kaltağına tercih eden insanlardan tiksiniyorum.
Sevmiyorum sevginin gözlerindeki hüzne sebep olanları.
Sevginin dudaklarında açan gülleri ateşe veren
kara yüzlü insanları sevmiyorum.
Sevmiyorum bir asansörde aşkı iğfal edenleri.
“Aşk nedir?” diye sorulduğunda,
davetkâr ifadelere bürünen yüzleri sevmiyorum.
Sevmiyorum aşkın kutsallığına kan doğrayan yarasaları.
Aşkı çarmıha gerip
mahremine sulanan yaratıkları sevmiyorum.
Garibana azrail kesilen yüreksizleri sevmiyorum.
Sevmiyorum bu ülkenin ekmeğini yiyip
bayrağına saldıran salyalı yaratıkları.
Sevmiyorum mazlumun çığlıklarına kulak tıkayanları.
Kısacası; iyinin her çeşidine yüreğim feda
ama kötüleri hiç sevmiyorum.





Not: ilk defa şiir olmayan bir denememi bu sayfada size sunmuş oldum. Hoş görünüze sığınıyorum.