zakkumtravmatize edilmiş döllenmelerin her kasılışında bir aşk daha ölü doğacaktır prematüreleşmiş hüznün enkazlarında zaman ki baş ucumuzda ağlarken ölü doğacak masumiyet, ölü doğacak kardelen kardeşliği taşa yazılacak canımız, kanımızın eksildiği yerden masal olacak öyküsünde renklerinden sürgün tüm şekerler ve gözlerinden pare pare döküldükçe anaların kınaları her renkten, ırktan, mezhepten “nenni bebek nenni” düş fısıltılarıyla bir kuzu daha uyutulacak mahşere İpine dolandıkça, rüzgarını kaçıran bir uçurtma olacak yaşam denizine kavuşamayan nehir olacak içimize akıtamadığımız akıntılar ip mi yorgun, rüzgar mı solgun asla bilinemeyecek ve yosunlaşmış mavisinden batık yemiş olacak uçurtmalar sek içmek lazım geceyi günahlarımıza bir muson seçmeden zakkum ekmek lazım göğümüze belki de bir dua, bir kıyamet, bir melek seçmek lazım tanrısı resmedilmemiş kim bilir... belki de, damıtılamayan her gözyaşımızı yine, yeniden içmek lazım sessizce…. ilhanaşıcınisanikibinonsekiz |
İnsan kalbine ne ekerse en çok onunla sınanırmış.
Bazen çocukları almasaydım diyorum.
Çünkü her defasında kalbim patlıyor
Şiir çok yakışıklı.
Sevgimle.