bir yarşma için yazılmış bir şiirdir.Yahya Kemal;in İstanbul sevgisine nazire olarak yazılmıştır!

Sana dün tophaneden baktım ey aziz Bursa!
Bir kez daha anladım, uludur bu şehir
Ulu caminin kubbesidir göğe yükselen
Cevrine binlerce kez kurban olunur onun…
Mevsimlerine gizler vedaları…
Gece, ufuktan yavaşça örterken Bursa sokaklarını,
Gözyaşlarını damlatır kaldırımlarına!
Arka sokaklarında sessizliğiyle saklar yalnızları
Ve güneşi, mutluluğun sesiyle donatır insanları!
Çiçekleri, ağaçları, o tarihi binaları…
Güzelliğine güzellik katar o;
Sevgi yumağına dolanmış Uludağ’ı
Uzak yolculuğa çıkıp dönünce Bursa’ya
Solunur havası doyasıya…
Öpülür binlerce kez toprağı…
Memleketlerin padişahı olmuştur yeşillikler diyarı!
Artar gönlümüzün aydınlığı her saniyede…
Eşsiz mimarilere bakarken, o şehrin ihtişamından
Kalkıyor zaman perdesi aradan!
Bir tarafta dikilen beton gökdelenler,
Bir tarafta ise inadına hanlar, köprüler, minareler…
Bursa… İçinde aşkların ve sevdaların tüttüğü
al şal üzerinde seyreylediğim şehir...
Bu gözyaşların nedendir?
Şeyh Küşteri’nin hayal perdesiydi Hacivat ve karagöz!
Onların ölümüne mi ağlıyor yoksa bu şehir?
Zamana yolculuğun adresi: Bursa
Duyguların selinde boğulmadığımız deniz!
Güzellikler kraliçesi o benzersiz şehir…
Sükûnlu gecenin karanlığında,
O saatler ki geçer yıldızlarla baş başa
Maviliğin hür dünyasına karışır yeşilin büyüsü,
Masalsı dünyasında dolanır türküsü!
Ufak tefektir taşları
Keman olmuştur o yârin kaşları…
Bir parça yeşil çinide sevdim seni
Belki de bir ipek kozasında…
Bıçakçılar bıçak yaptı kapalı çarşında…
Toprağa diz vuruldu kılıç-kalkan oyununda!
Cem sultanın yolu gurbete düşünce
Aziz bursa sarıp sarmaladı o eşsiz kalbiyle…
Muradiye türbeleridir cem sultan’ı,
Sultan 2. Murat’ı sinesinde saklayan…
Yaşlı bir çınar gibidir Bursa
Yıllar geçer, o dimdik kalır ayakta!
Zaman hiç durmadan aksa da…
Mevsimler birbirini kovalasa da…
Her şeye inat!
Sonsuza kadar yemyeşil kalır bu şehir!