“mahrem”
Kül rengi bir bulutu içtim sanki can suyu
Kabile yargıçları bana çölde umuttu Yanılgıyla atlattım ardımdaki pusuyu Lakin can kırıklarım hicranımdan somuttu Ben böyle yazıyorsam çünkü senden mahrumum Kalemimde bukağı,çöle sürgün bir kumum Uçurtmalar sakladım,göğün hadekasına say ki kendimle bile paylaşmadım gizimi Seğirtirken yedi genç sultan mehlikasına Nafile çabaladım,silemedim izimi Artık bilinir oldum,ne müstear ne mahlas Yoldaş olurken derde,en safi azık ihlas Binlerin yerinedir Hikmet’in her figanı Yalnız gönül konuşur,artık sükut demidir Hangi tuzlu gözyaşı söndürür bu volkanı Ne de olsa bu şiir şairin mahremidir Hamuşan kapısında türkü söyler turnalar Zalimler arınırken,murdar olur kurnalar.. Farzımuhal |