ISINSIN DÜNYANIN BUZDAN ELLERİ
Hücreme dolan hüzünlerimi ağırlıyorum
Güneşin bile uğramadığı kramp halinde Gardiyanların fukaralıkları aklımın ucunda Tutsaklığım aç çocuklarını ne kadar doyurabilir Bütün bildiklerimi söylüyorum geceye Duvarlar açlığın çaresizliğinde üşüyor Havva ile adem gelir aklıma Müstehcen olsa da çıplak halleri Elmayı çalmaları bir açlığın oyunu Açlığın beyni kemirdiği bir gerçek çıkar ortaya Akıllı bütün yasalar sanki birer kahkaha Ağıtlar boğuluyor çocukların hıçkırıklarında Duyuyor musun açlığa büyüyen çocukları Çiçeklerde artık gülmüyor Küresel bir sevgiye aç bir dünyadayım Şiirler yazdım türküler söyledim Urganlar geçerken boynumun üstünden Kayadan açan çiçeklerden demet Dağ başlarında kar oldum Yıldızların üstünde güneş Gökyüzünde umut umut bulut İnancın en onurlusunda ay ışığı Bak çocuk hücremde bile karanlık kırdım Bir mum yak çocuk bir mum yak Isınsın dünyanın buzdan elleri 17.5. 2008- SOKAK ŞAİRİ |