HÜZÜNE BOĞDUK ÇOĞU ZAMAN
Hüzüne boğduk çoğu zaman,göz kirpiklerimizde asılan gözyaşları...
Kaderin ince çizgisi miydi yoksa acı çizgisiymiydi...
Bilemedik,anlayamadık, kendimizde değildik her halde...
Bir yarin dudaklarına hayatımızı sığdırmıştık...
Kirpiklerine kına yakmıştık, gözlerinde koybolmuştuk...
Ondan olsa gerek kendimize eziyet edişimiz...

Hüzüne boğduk çoğu zaman serçe kadar yüreğimizi...
Ne varsa içinde ateşe verdik, kül eyledik...
En çok, canımızı yakanı yakamadık, kıyamadık...
Sevdiğimiz türkünün nakaratıydı işte, bitiremedik...
Oysa sevdiklerimizin hepsini yakmışız da haberimiz yokmuş...
Kendimizde değildik, bir yarin saçında tokaydık...

Hüzüne boğduk çoğu zaman, soğuktan çatlayan dudaklarımızı..
Kilit vurup susturmuştuk, lal etmiştik dilimizi...
İsyan edip haykırmasın diye, yare küskündük, gönül koymuştuk...
Ama yine de yakardı içimizi, dudaklarındaki gülüşleri...
Bir ömür tüketmiştik oysa, yinede kar etmedi yare...
Ne ettiysek kendimize ettik, sevdiklerimize ettik...
Yazan:Sinan TOKER
Yazıldığı Tarih:14/02/2018( Avcılar/İstanbul)