BEKLEMEKyaşadığı sürece insan bekler durur her zaman ömür tükenirken anbean neden farkında olamıyor insan doğumla başlar beklemenin sancısı acıyla gelen sevinç gibi zaman çalarken bizden çocuksu düşleri düş yorgunu gözler hayata küsmüş gibi önce büyümeyi beklersin daha yolun başında öğrenirsin emekleyerek yürümeyi okuyup adam olmayı beklersin iş beklersin aş beklersin evlenip yuva kurmayı yuvanda çocuklarla mutlu olmayı beklersin her gün doğacak yeni bir günü karanlık gecelerde ay’la yıldızı beklersin büyürsün büyümesine de çıkamazsın işin içinden aklından yine yeniden çocuk olmak geçer ama ne yapsan nafile hoyrat bir rüzgardır artık zaman bazen de sevdiğin birini beklersin bir gün gelir ümidiyle sen beklersin beklenen gelmez yitip giden imgelerin ardından yeni umutların yeşermesini beklersin hüzün mavisi akşamlarda yalnızlığın tahtını başına taç edersin ara sıra şarkılar dinlersin içinden bir de şarkı tutar beklersin gözlerinin buğusunda akşam olunca yüreğinde derin bir yalnızlık çöker beklediğin şarkı bir anda sessizliğinin sesi olur söylemek istediklerini söyler alır götürür seni senden ve sen kaybolursun hüzzam bir şarkıda beklemek... bir hayat boyu zamanın nehrinde akıp giden bir su ömür kıskacında bir umut belkide kim bilir? AYLA CERMEN TÜFEKÇİ |