Bir minik kızın bilinmeze yolculuğu...
Ne kadar sakin...
Bir o kadar fırtınalı...
Doğduğu gün annesinin,
En büyük mutluluğuydu belki...

Evinden kovulmuştu,
Çünki ev sahibi evden atmıştı.
Sersefil bir bebeğini bile alamadan,
Annesi elinden tutup bindirdi arabaya...
Nereyeydi yolculuk?
Neler oluyordu? geride bıraktığı neydi?
Bilmeden bilinmeze uzun bir yolculuk...

Arabanın camında,eller yapışık
Tam hareket edecekken
"Anne" dedi "Anneee"
Peki ya babam?
Anne sesini yükselterek;
"Artık baban olmayacak"...

İşte bu cevap yıkmıştı minik yüreği
Kocaman gözlerinde damlalar
Aklında sorular
Beni evde bulamassa kimi öpecek?
Kimi uyutacak göğsünde?
Kimi sevecek?
Ya babamın karnı acıkırsa?
Üzülürmü? Ağlarmı?

Uzun bir yolculuk sonunda
Geldiği yerde bu sorular bin kez aklında
Peki babamın evi yoksa,
O nerede uyuyacak?
Babamı özledim.
Babamı özledimm.. iç çekişleri,
Babam bana hiç bir şey yapmadı ki?
Öyleyse neden terk ettim
Sevmedim mi?
Babam onu sevmediğim için ağlar mı?

Yıllarca bu sorularla,
Kendini suçladı minik kız;
Geçmişinde takılı kaldı.
Yorganın altına saklanıp babam diye ağladı.
BABAMMM...
Bu kadar özlemişse babasını;
Babası ne kadar özlemişti kızını?
Minicik eller uyuyana kadar,
Gözyaşını sildi, sildi,
Haftalarca, yıllarca...

Ne kadar büyüsede,
Arabaya bindiği gün;
Terkedişinin acısını,
Kendi yapmışcasına kızgın,
Öfkeli ürkek yorgun...

Özlem dolu, kahramanını bekledi.
O kahraman geldiği gün,
Anladı ki; bu minik yürek...
Kocaman olmuş;
Asıl kahraman ise;
Yıllarca kendini suçlayan,
Kalbini hasta eden,
Yüreği olmuştu...

Anlamıştı ki babası,
Kendine başka bir hayat kurmuştu.
Minik kızını özleseydi,
Yolları aşardı...
Koşardı...

Anlamıştı ki;
En çok yaralanan,
Yaralarını da kendi saran olmuştu.

Çok geç kaldın baba...
Sen bana geç kaldın...