VURUN BENİ*
İçimizdeki hüzün rüzgârları
Göç etmeden Karanlığın ahir yüzü Yalın ayaklarla çizilmeden Zavallı bedenlere gebe İnsanlık yitirilmeden Düş ötesi gecede Vurun beni üşüyen nefesimden. Umarsızca bu şehir Sensiz sessiz sessiz ağlıyor. Kurulan acemi dostluklardan Bin ahla vazgeçiliyor. Mutluluğun rengi Kinci yarınlara artık tuz basıyor. Hadi vurun beni Acıların katledilmiş vuslatından. Hanemdeki beyaz lambalar Acı gözlerle kararırken Katran zulüm nerden gelir Asla bilinmezken Hüzünler Yetimlerin can evine kucak açarken Gecenin onikisinde Vurun beni rüyalarımdan. Ah... Sen giderken Yüreğim sızım sızım sızladı. Siyah yıldızların asi şahitliği Yürekleri dağladı. Her yağmur esintisinde Geceme karanlık yazıldı. Hiç düşünmeden Vurun beni alnımın ortasından. Mehmet Öksüz |