AŞK-I YAREN
ey sevgili
kendi düşümden doğursaydım seni ben-i aşk koyardım adını hangi düşten doğdun bilmiyorum ama sen benim düşümde çiçek açtın kırıldı içimde mevsimin ayazı bir ılık rüzgar oldu gülüşün ve serçe parmağımdaki titremeyle başladı bahar bir yolculuğa çıktık seninle yol ne kadar uzun bilemiyorum yine ürkek bir serçe ayak parmaklarım gözümden gönlüme yürüyor tabiatın tüm renkleri telaşların en tatlısı çırpınıyor dudaklarımda sözden uçurumlara köprüler kuruyorum elinin gölgesini umuduma bağlayarak gülüşünden devşirdiğim güller dikiyorum yüreğimin sahrasına geceler boyu oturup şiirden şehirler kuruyorum anahtarını gülüşüne teslim etmek için ali rıfat arku 09/01/2018 istanbul |