Ben Bu Şehirden Gittiğim Zaman
Öyle bir zaman
ve yaşanmamış güzellikler için sabır yolunda verilen güç hüznümüze değer belki bir gün belki suç yine de yazacağız yaşadıklarımızı belki de yaşayamadıklarımızı... Ben bu şehirden gittiğim zaman arkamdan göz yaşı dökmeyin sakın ne sevdiklerim ne de sevmek için çaba sarf edip yıllardır yüreğimde biriktirdiklerim... Ben bu şehirden gittiğim zaman boşa değildir gitmelerim bilin ki incinmiştir bir yerlerim bilin ki ruhumda derin sızılar vardır yaralıdır yüreğim bazı olaylar güçleştirdi hazmımızı aldı götürdü yaşamda ki hazzımızı... Kimseye kırgın mıyım dargın mıyım var tabi affetmeyeceklerim benim de yanlış yaptıklarım varsa ister af etsinler isterse de yerin dibine geçirsinler kendileri bilir... Oturduğum evlerde sokaklarda caddelerde mahallelerde kimselere yan gözle bakmadım kedileri köpekleri papatyaları çimenleri gülleri koklayıp sevmekten bıkmadım kaldı ki insan, dost, hele hele akraba bir adım gelene iki üç adım gitmekten hiç bir zaman geri durmadım yerle bir etmedim kimseyi gönüller yıkmadım ama artık yoruldum hem de çok yoruldum saçımda her ne kadar beyazlar az ise de hayat ve yaşananlar yordu... Ben bu şehirden gittiğim zaman biliyorum ki yine de girecek rüyalarıma bırakıp gittiğim yerler özlediğim insanlar, beni çıkarsız sevenler kimin gözleri ve yüreği özler ve anarsa beni buyursun gelsin gelsin istediği zaman hem evimize hem de yüreğimize ardına kadar açarız her iki kapıyı da... Önce bir yaşadıklarımıza bakın oturup yiyelim içelim eski günleri analım lakin döner diye bir gün beklemeyin sakın... AHMET ZEYTİNCİ |
Şiiriniz anlamlıydı.,sitemliydi
tebrikler ve saygılar.