Küçük bir dünyanın çocukları idik
Oynar, zıplardık köy merasında
Allah’ın doğadan bahşettiğini yerdik
Mutluyduk, köyümüzün yaylalarında

Arkadaşlarımız, keçi, inek ve koyun
Bazen de çiçekten çiçeğe konan arıydı
Misafiri olurduk, deredeki suyun
Bu su vücudumuzun şifasıydı

Bıyıklarımız terlemeye başladığında
Koca ağaçlarla boy ölçüşürdük
Arkadaşlarla yan yana geldiğimiz anda
Yeryüzünü delercesine yürürdük

Dünyamız küçük, hayalimiz büyüktü.
Ailemizden aldığımız eğitimler
Aslında bize en büyük yüktü.
Onun için gençler köyden giderler

Uğur böceği ile murat arardık
Uçtuğu yöne doğru ufka bakarak
Gizli gizli, içten içe yanardık
İçimizdeki yâri sayıklayarak

Utancımızdan, açamazdık aşkımızı
Ne yârimize, ne de başkalarına
Sarılıp patlardık biz, bazı bazı
Kapanırdık annemizin ayaklarına

Tertemiz ve masum idi sevdamız
Yalan dolandan ırak ve de hilesiz
Helal ekmek kazanmak içindi, kavgamız
Hayatımız şeffaf idi, hem de lekesiz

Bilmezdik Dünya’nın bu kadar geniş olduğunu
Ancak görebildiğimiz âlem bizimdi
Varlığından habersiz şeyin bilmezdik yokluğunu
Köyde yetişen ürünler bize yeterdi

Dünya’nın başka yerinde deniz mi vardı
En çok suyu derelerimizde gördük
Kışın her tarafımız metrelerce kardı
Nice hayvanımızı bu kara gömdük

Yine arıyorum, o saf ve temiz hayatı
Kalbimiz kirlendi, beynimiz kirlendi
Günahlara saplandık, bırak sen kabahatı
İnsanlar birbirlerini yedi bitirdi.

Sabri BAZANCİR
01.01.2018-Ankara