GÜLDE YANAR GÜN
Gözlerime tünen onca kırlangıç
Katranlı yarayı süzdü cumartesiden Soframdaki boş tabağa irinsiz Ayak izi çürür müymüş eşikte? Canına yandığım elbiseler Giydiğim elbiseler acıkıyor canıma Gün yara izi dilimde gülden Kavlimin molozunu kaldıran yürek Son kurşunu harcar ömrüme fedakârca Sırtı döneklere Kırgınlığımı kırıyorum kırgınlıkla İliğin yarasını kapatan düğmeyle Çalınmaktan usandı kapılar Gül’de yanar güne elinde yarayla |