Gül yüzüne kurban olduğum,
Gülüşüne hasret olduğum
Benim canım anam!
Düşünme artık beni,bitiyor bütün tasan.
Gidiyorum artık ben,elveda sana anam.
Bu yaptığımın nedenini soracak olursan ?
Girdiğim dar sokaklardır beni senden ayıran.
Bütün siyahlar beyazdı,benim ilk gördüğümde,
Bütün karanlıklar,aydınlıktı sokaktaki ilk yürüyüşümde,
Sonradan anladım ki gördüğüm bütün ışıklar;
Benden aynalara yansıyanlarmış sadece.
Bu sokakta öğrendim ben acıyı ana!
Bu sokakta öğrendim herşeyi,bütün çıplaklığıyla.
Hani canım diye sarıldığım dostlarım vardıya,
Hepsi benim tek tek canımı aldılar ana...

Bıktım artık yaşam denen canavardan,
Yüzleri melek görünümlü şeytan dostlardan,
Asla tadına varamadığım bu kahrolası hayattan...

En çok hasret olduğum bir kelimedir ’BABA’
Ben ne kadar küçüktüm o beni bıraktığında?
Belkide bir kazaydım,onun kocaman hayatında.
Eğer birgün olurda gelirse yanına! Şu sözlerim onadır ana;
Vücudumda ki bütün yaralar kapanacak olsada,
Yüreğimdeki bu yara kapanmayacak,asla!

Ben gözlerimi kapadığımda sakın üzülmeyesin ana!
Yatacağım yer içinde hiç telaş yapma,
Benim yerim hazır,hemencecik yanı başında.
Biliyorum,hayatım boyunca dert oldum ben sana.
Hem baba,hem ana.Hep arkadaşdın sen bana.
Babam geldiğinde beni soracak olursa;
Yaralı bir kalbim var,verebileceğim ona.
Artık vakit geldi,elveda sana ve olmayan dostlarıma,
Bütün ömrüm boyunca ağlamış olsamda
Gülüyor olacam ana,sana ve hayata!...

TurhanKoç