ZEMHERİ KIŞINDA
Aaa çocuk nereden bileceksin kaç kere öldüğümü
Kaç zemheri kışında kurşun yediğimi Saçakları buz tutan evim oldu Tarhana pişirdim ısıttım içimi Yolları çiçek açan memleketim Uzaktı Dikenli yollarım vardı Mayın tarlasında uyudum Hangi korkulu rüyalara uyandım İnsanı kader mi çalar yere Kime çatayım Haydi bi de hele Sen ise Kaf dağında gördün burnumu Oysa ne çok sürtüldü Ne şamarlar yedim gurbet elde Cabası ölüm oldu Karanfiller soldu Haydi bir kürek toprak da Sen at üstüme Desti desti su dök Belki de ferahlarım bir nebze H. Çiğdem Deniz ŞİİRBAZ |