Güneşi geceye mayaladım
Demledim özgürlüğümü aşkın bahçesine
Ağır, ağır yollara inen karanlığa yaslandım
Karanlık melun bir arkadaştı.
Sarsıntı ile beni aştı, aştı.

Bir kitap okuyorum inceden inceye gözlerinde sessiz,
Anılar eksik, ölüm pencerede.
Kuşlar uçmuyor artık kanadı düşük.
Dokundum kara gözlerine.
Islak, ıpıslak yaştı.

Gecede uyku yok, yüzünde dolunayı görüyorum
Bir yerdeyim delicesine koşuyorum.
Seninle çok büyük yaşadım, şimdi bana ölüm kaldı.
Koşarken düştüm, kapaklandım.
Beni düşüren ben gibi taştı.

Aklımda sen ve ben bir gün gideceğim
Ve yaralarımı kanatırcasına ağaçlarım yapraklarını içime boşaltacak
Çok geç olacak beni anladığında,
Ben gözlerimi kapayacağım, sadece benim için kılını kıpırdatan
Kara gözlerini çeviren kaştı.

Başlamadan güzeldi aşk, dönüp gittin, karanlığı yararcasına.
Oysa ben senin sesini sevdim. Sıcak ekmek gibi kokunu.
Ben senin sevgi dolu kalbini sevdim.
Ben seni, hep seveceğim de
Islak yorgan gibi üstüme bürünen gecelerde,
En büyük sorun; beni anlamak istemeyen
Bir garip baştı.

Boylu boyunca uzanıverecek gövdem musalla taşına
Eğilecek üstüme gölgelerin ayak sesleri
Gözüme mil çekmiş gibi bir hayal
Ben mutlu belki bir nefes yanımda sen
Bu karanlık sokakta ömrü biten
Sana hasret naaştı.