Nasıl başlamıştı?
Okul bahçesinde,
Ben yalnız, sen ise üç çiçek arasında bir papatya,
İyneli çam ağaçlarının altında, yalnız olunca ben,
bakışımda yalnız sanaydı..
Farkında değildin sana damla damla aktığımın,
Gözlerin takılmıyordu gölgedeki hayranlığıma,
Sen ritmini almış laylaylom, ben ise dizgin bir avare..
Saat geçti de ben geçemedim aklından.


*
Ogünden sonra !
Onlarca geceye senle başlamıştım!
Gündüze mahmur sersemlikle uyansam da,
Sana amade kelimeler birikmişti,


*
Hani karşılaştık ya koridorda, kalabalık arasında omuz vuruşumla,
Dönüpde ‘aptall’ diye ilk sözcüğünle şapşallaşmıştım,
‘Şöyle bir gelsene’ diyerek, elini ilk tutuşumdu gönlüme ipotek koyuşun,
Farketmiştim, farketmediğin sızımı, umursamadığın umrumu,
Duvar kenarlarında, iyneli çınar altında buluşmaktı elini ilk tutuşum..


*
Hani karşılaşıyorduk ya, kantinde, bahçede, değildi tesadüf bal gibi tevâfukdu..
Bakışlarımdan gözlerini kaçırıyor, mahcubiyetime tebessüm atıyordun,
İki cümle konuşmak, beş dakika da olsa buluşmaktı umrunda olmayan umurum,
Benim olman için, senin olma çırpınışlarıydı bütün çabalarım..
Senden duymaktı, yada papatya çiçeğine sormaktı sevdiğini, sevmediğini..
Öyleydi işte zorbeyin kızı..


*
Hatırlıyorsun ya, sana ilk baktığım iyneli çınar altındaydın ya, ilk defa,
Koşar adımlarla gelmiştim, mahcup, mahsun kızarıklığında,
Nerden geldiyse aklıma? iyneli çamdan bir dal koparışımı hatırlıyorsun ya,
Sessizce içimden ‘’seviyor mu, sevmiyor mu’’ sorusu açmıştım iyneli çınara,
Çınar dalından iyneler düştükçe yere, sen kalıyordun bana,
Sen doluyordun yarınlarıma,
Son çam dalı iynesiyle aynı anda dilinden dökülen ‘seviyor’ yok mu?
Ah zorbeyin kızı ah.. ohh dedirttiniz ya bana…
Hatırlıyorsun değil mi?