İnsan ilk sınavını kelimeyle kazandı;
Mayalandı fıtratı meleklerin önünde;
Gönlünce yaşıyorken eşsiz mâverâsında,
İçini sızlar buldu günâhının dününde.


Sanki başka bir benlik bağrında palazlandı;
Canansı cilvelerle ruh eşine nazlandı;
Arzuların dumanı tüterken ince ince,
“Gönder” dedi, “eyy Tanrı’m, havamda bir eğlence! ”


Yaradan’a sığınan Adem’in toprak yanı,
Daha o dem seçmişti ölümlü dünyâsını,
Cismine hasret kalan yeryüzü rüyâsını.


Cennette yâr sohbeti, gör, nelerin bedeli !..
İnsan kendi istedi, bu cehdi, bu cedeli.


Bak (!) , hâlâ dumanımız tüter de ince ince,
Gölgemiz aşka gelir hâyal perde gerince
Ve Karagöz seslenir: “ Yâr, bana bir eğlence!..
.....................................Yar bana, bir eğlence!..”